| پارادایم معرفتشناختی حقیقتگرا: مبنای فلسفی سیاستگذاری در «تربیت معلم» ایران (تبیین و نقد) |
| کد مقاله : 1552-PHTEZN |
| نویسندگان |
|
مریم نادری *1، سید مهدی سجادی2 1دانشگاه فرهنگیان 2دانشگاه تربیت مدرس |
| چکیده مقاله |
| حقیقتگرایی و به عبارتی ماهیت متافیزیکی حقیقت، به عنوان یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین محور از قلمرو فلسفه و فلسفیدن، اثرات شگرفی بر دیگر بخشهای فلسفه از جمله معرفتشناسی و ارزششناسی بجای گذاشته است، چنانکه مدعیان فلسفه نیز برای توجیه باورهای معرفتشناختی مورد نظر خود، به مضامین اونتولوژیک حقیقت روی میآورند و با استناد به قوت باورهای اونتولوژیک خود، به مضامین و باورهای معرفتشناختی خود اعتبار میبخشند و به همین جهت میتوان بیشترین تاثیر حقیقتگرایی اونتولوژیک را بر مساله معرفت و معرفتشناسی ردیابی نمود. این تاثیر را میتوان در قالب ظهور گزارهای به نام " باور صادق موجه " در مباحث معرفتشناسی فلسفه های کلاسیک و مدرن شاهد بود. از سویی دیگر اسناد بالا دستی نظام تعلیم و تربیت ایران نیز که از ذات حقیقتگرایانه متافیزیکی برخوردار است، نیز بالتبع به دانشی ارجاع میدهند که باید در پداگوژیها از جمله در نظام تربیت معلم نیز مد نظر قرار گیرد و باید به این نکته اشاره نمود که دانشی که در قالب برنامههای درسی و پداگوژی به معلمان داده میشود، دانشی متاثر از اقتضائات حقیقت گرایانه متافیزیکی متعلق به فلسفه اسلامی است. در این مقاله اشاره خواهیم داشت دانش برآمده از مبنای اونتولوژیک - متافیزیکی فلسفه اسلامی که در قالب مبانی نظری اسناد بالادستی نظام تعلیم و تربیت، حاکم بر سیاستگذاری در حوزه تربیت معلم است، مبتنی بر چه رویکردی است و این رویکرد از دانش چه پیامدهایی را بر پداگوژی تربیت معلم بجای خواهد گذاشت و چه نقدی بر آن وارد است. |
| کلیدواژه ها |
| معرفتشناختی، حقیقتگرایی، مبنای فلسفی، تربیت معلم. |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |
